| مقایسه میزان رعایت اخلاق حق نشر در ایران با سایر کشورها |
| کد مقاله : 1048-CNF (R2) |
| نویسندگان |
|
امیر قاسمی راد * دانشگاه بین المللی چابهار |
| چکیده مقاله |
| حق انتشار، حق نشر ، حق تکثیر یا کپی رایت ، مجموعه‌ای از حقوق انحصاری است که به ناشر یا پدیدآورنده یک اثر اصل و منحصربه فرد تعلق می‌گیرد و حقوقی از قبیل نشر، تکثیر و الگوبرداری از اثر را شامل می‌شود. در بیشتر حوزه‌های قضایی، حق نشر از آغاز پدید آمدن یک اثر به آن تعلق می‌گیرد و نیازی به ثبت اثر نیست. معادل این حق در نظام‌های حقوقی پیرو حقوق مدون حق مؤلف است. دارندگان حق تکثیر برای کنترل تکثیر و دیگر بهره‌برداری‌ها از آثار خود برای زمان مشخصی حقوق قانونی و انحصاری دارند و بعد از آن اثر وارد مالکیت عمومی می‌شود. بیشتر کشورها برای آثار خارجی تحت شرایط خاص، محافظت‌هایی فراهم می‌کنند که تا حد زیادی به وسیله معاهدات و کنوانسیون‌های بین‌المللی حق نشر ساده شده‌است. دو کنوانسیون مهم در این زمینه وجود دارند، یکی کنوانسیون برن برای حمایت از آثار ادبی و هنری و دیگری کنوانسیون جهانی حق نشر. در سال ۱۳۴۸ قانون حمایت حقوق مؤلفان و مصنفان و هنرمندان به عنوان بدنه اصلی حق تکثیر در ایران تصویب شد اما ایران از پیوستن به کنواسیون های بین المللی عرصه کپی رایت سر باز زد. هدف از نگارش این مقاله مقایسه میزان رعایت اخلاق حق نشر در ایران و سایر کشورها می باشد و تعداد مقالات بررسی شده برای این پژوهش ده مقاله می باشد که از طریق جستجو در منابع معتبر از جمله سایت ویکی پدیای فارسی و انگلیسی صورت گرفته است. |
| کلیدواژه ها |
| اخلاق ، حق تکثیر ، حق نشر ، کپی رایت ، مالکیت معنوی |
| وضعیت: پذیرفته شده |